فاطمیه
میرزا محمود فدایی مازندرانی مرثیه سرای بزرگ عهد قاجار در جلد نخست مقتل خود چنین می سراید :
ای دل بنال بر دل ِ نالان فاطمه افغان نما زحسرت افغان فاطمه
پیرانه سر هوای جوانی به سر مگیر هستی اگر به یاد جوانان فاطمه
بر باد رفت غنچه ی گلزار مصطفی برخاک خفت لاله ی بستان فاطمه
افتاد بر کنار فرات و میان خاک زیب کنار و زینت دامان فاطمه.....
ابری به نوبهار نباریده در چمن چون بارش دو دیده ی گریان فاطمه
خورشید را به آتش محنت فرونشاند آهی که خاست از دل سوزان فاطمه
آگه بود زدرد ِ غریبان ؛ دل غریب واحسرتا ز دردِ غریبان ِ فاطمه
گفتم غریب و گشت دلم پر غم و فسوس
داغم به دل فتاد ز یادِ غریب ِ توس
( دیوان فدایی مازندرانی ؛ ص 198)