زبان، پیکره و روحی دارد ، کالبدی دارد و قلبی که در این کالبد است و این همه ، هویت زبان را سامان می دهد.
واژگان ،قلب زبان به شمار می آیند ، قلب زبان ، نمودگار هویت اوست .اگر ما براین باوریم که زبان رمز هویت ملی ماست ؛
هویت زبان ،واژه های آن است . بنابراین ،می بینیم که هویت ما به هویت زبان ،گره خورده است . به دیگر سخن ،
زبان رمز هویت ملی و نمودگار ناموس فرهنگی ماست ؛از این رو است که در هنجارهای باورشناختی و جامعه شناختی ما ،
آن که ناموس هویتی وفرهنگی خویشتن را پاس نمی دارد ، خوش نام نیست . پس غیرت ملی- زبانی خویش را برانگیزانید
و در کاربست واژگان نامحرم و بیگانه روی ،هوشیار باشید.
