ریاضی ،کارمایه ی بنیانی خویش را از تخیل می گیرد .
شاعران هم بر شهپر خیال سوارند.
بنیاد جهان نگری ریاضی دانان و شاعران برتخیل استوار است.
پس شاعران و ریاضی دانان چون از یک آبشخور بهره می گیرند، هم سودا و هم پیاله اند،
جز آن که ره آوردپویه های فکرخیال پرور و محصول آن دو ، از گونه ای دیگر است.
