نخستین نمود کارکردی زبان درفرایند اجتماعی کردن کودک ،چشمگیرمی ­شود . اشارات و کنایات و رموز و مفاهیم زبانی اندک اندک آموخته می­ شوند و همگام با رشد طبیعی و روانی کودک (رسیدن به مرحله ی کمال از دیدگاه روان­شناسی) و تحلیل ارزش­ ها و میراث فرهنگی (رسیدن به بلوغ اجتماعی از دیدگاه جامعه­ شناسی) زبان نیزدگرگونی ها و گشتارهای تکاملی خود را پس پشت می گذارد . به همین سبب از لحاظ آموزش و پرورش ، و انتقال مفاهیم علمی و فرهنگی، زبان و زبان­ آموزی در روان­شناسی جدید،ارج وشکوه ویژه ای یافته است.زبان ، عامل ارتباط­ دهنده ی اعضای جامعه با یکدیگر و نسل­ های گذشته و آینده با هم ، است . این که زبان نوعی «دلالت» است به وسیله ی کلمات که آبستن مفاهیم و احساس­ های گوناگون هستند ، تحقق می­ یابد. زبان دارای خصیصه ی خارجی و عینی است از راه پیوندهای اجتماعی و آموزش در خانواده و جماعت (انواع مختلف آن) نسل­ های جدید جامعه را متأثر می­ سازد.