البته رســیدن فرد به چنین پایــه و مقامی، که جمله ی اجزای وجودی او، شــنوا و بینا و گویا و گواه باشند و گواهی دهند،
از آرمان‌ها و آرزوهای بلند آشــیانِ همه ی نیکرأیانِ عالَم در تاریخ علم و اخلاق بوده، هست و خواهد بود.
پیداست که یک برنامه ی درَسی، در فضای آموزشــی َ مدرسی، چنین نقشه و اندیشــه‌ای ندارد که «یکشــبه، ره صدساله بپیماید».
لیکن برنامه ریزان و پدید آورندگان محتوای آموزشــی، به قدر توش و توانِ خویش می‌کوشند و کمر همت می‌بندند که
در این وادی ُپر گَریوه و گردنه گام بردارند تا راهی به ســرمنزل خورشــید بگشایند.
برنامة درسی فارسی بر آموزش مهارتهای ارتباطی زبان تکیه می‌کند؛ یعنی رویکردی ارتباطی- مهارتی دارد؛
از یک ســو به اهمیت نقش ارتباطی زبان در پیوندهای جامعه توجّه دارد و از دیگر ســو،
پرورش مهارتهای زبانی و جایگاه آن در داد و ستدهای اجتماعی را برجســته می‌ســازد.
بنابراین، آموزش مهارتهای زبانی ( ســخن گفتن، گوش دادن، خواندن، نوشــتن و تفکّر)،
در بســتر گفت وگو و همکاری در گروه های دانش آموزی و روابط اجتماعی- فرهنگی رخ می‌دهد و
دانش آموزان را برای رویارویی با واقعیت‌های زندگی و نقش‌پذیری می‌پرورد.
