شرط نخست با هم بودن، همزبانی است. همدلی هم در پی آن فراچنگ می‌آید.
زیرا زبان، دریچه‌ای است که به سوی دنیـای درون گشـوده می‌شود.
آن گاه که زبـان می‌گشاییم، نمــایی از درونـمان را می‌نمایانیم.
بنابراین، سخن می‌گوییم تا بودنمان را نشان‌دهیم و پیام بُوِش خویش را به گوش دیگران برسانیم.
آن چنان که «سعدی» در دیباچه‌ی گلستان می‌فرماید:
«بماند سال‌ها این نظم و ترتیب ز ما هر ذرّه خاک، افتاده جایی
غرض، نقشی است کز ما باز ماند که هستی را نمی‌بینم بقایی».
(ر.ک: «صداهایی برای ننوشتن، آواهایی برای نوشتن»، اکبری شلدره، 1394، ص 11)
