هرمنوتیکِ سنّتی( زبان محور)
تا پیش از رنسانس در غرب، هرمنوتیک سنتی منحصر به فهم و تفسیر کتاب مقدّس به دست روحانیان کلیسا بود و به ویژه در مباحث مربوط به تفسیر متون دینی، متن را عبارت از استعمال زبان در خدمت بیان افکار و عقاید مولّفانشان می دانستند.
در تلقّی سنتی از هرمنوتیک، برای فهم متن به چیزی جز دانستن زبان و قواعد دستوری نیاز نبود.
پیش از " فریدریش دانیل ارنست شلایر ماخر"( 1768-1834)، برای فهم یک متن، صرفاً به تفسیر دستوری یا نحوی بسنده می شد.
در این دوران، هرمنوتیک عمدتاً زبان محور بود و متن، محصولی زبانی تلقّی می شد.
* نقل از کتاب: عوامل فهم متن، 1393.