صدای شما هنگام خوانش متن، بخشی از پیکره ی زیستی و شخصی شماست. هوایی که نفس می‌کشید، در تن شما جاری می‌شود؛ رنگ و بوی افکار و احساسات شما را جذب می‌کند و وقتی بیرون می‌آید، سرشار از جوهره ی وجود شماست. صدا و آهنگ خواندن شما، پژواکی از اندرونه ی شماست. چیزی این چنین نزدیک به انسان باید قوی، آهنگین، ناب، جذّاب، فرح بخش و بازنمایاننده‌ی شخصیت شما باشد. (ص 15)
صدایی که از دهان شما بیرون می‌آید، چشم اندازهایی از هویت شما در اذهان شنونده ایجاد می‌کند؛ این که صاحب چه رفتاری هستید، چه اندازه در دسترس هستید، احساس طنز در شما به چه شباهت دارد و انرژی شما در چه سطحی است؛ این‌ها نمونه‌هایی معدود است که ما در صدای خود، آن‌ها را به تصویر می‌کشیم. ( ص 23)
صدا و آهنگ خوانش، بر بنیاد لحن چیره بر فضای متن، سامان می گیرد.
صدا و لحن با حس و حال خواننده و فضای متن در می آمیزد و هویت خوانشی متن را پی می ریزد.
