برگی از یک نوشته(2)
یکی از برنامه های درسی مهم در نظام تعلیم و تربیت مهین عزیز ما،ایران، برنامه‌ی درسی زبان آموزی یا آموزش زبان فارسی است که نقش بسیار کارا و تعیین کننده ای در تربیت افراد جامعه دارد و رشد فکری- فرهنگی، کسب معرفت، توسعه ی اندیشه و خلاقیت، افزایش مهارت های ارتباطی و پرورش شهروندی باورمند و سرانجام، شکل گیری پیکره‌ی هویتی زبان آموزان را سامان می دهد؛ زیرا زبان فارسی در گام نخست آموزش و یادگیری، هم موضوع و هم هدف یادگیری است؛ پس از آن در قدم بعد، گذرگاه و وسیله ای برای یادگیری علوم دیگر به شمار می آید.
به همین سبب، بایسته است که صاحب نظران تعلیم وتربیت، برنامه ریزان، روان شناسان آموزشی و متخصصان آموزش زبان فارسی، پیش از هر کاری مبانی فلسفی، روان شناختی، زبان شناختی و آموزشی را به درستی تعیین و تبیین کنند تا چشم اندازهای بعدی برنامه ریزی درسی از طراحی تا اجرا و ارزشیابی با همه‌ی فراز و فرودهایش برای مجریان و مخاطبان برنامه، آشنا و شناخته شده باشد.
(ر.ک: پیشینه ی آموزش زبان فارسی در ایران، انتشارات مدرسه، تهران، 1394، ص 12)
