آن سوی ِ خواندن
سیمای برونی و دیداری خواندن، همان کار و عملی است که هر کس، نشان ها و نمادهایی را از دریچه ی دو چشم می گذراند و از راه تولید آوا به گفتار در می آورد؛ از این رو، خواندن نتیجه ی کارِ چشم و زبان شناخته می شود.
این لایه ی آشکار و ساز و کار برونیِ خواندن است؛ به همین سبب، در آموزش عمومی نیز هنگام خواندن، بر دیدن و گفتن، پا می فشارند. آنچه چشم آن را می بیند، زبان برابرنهادِ آوایی آن را به گفتن درمی آورد.
امّا راست آن است که چشم و زبان، کارگزارانِ سامانه ی دیگری هستند و آنچه" خواندن" نامیده می شود، فراورده ی فرایندی پیچیده است که از دیدن آغاز می شود و به ادارک و ترکیب و کاربست می انجامد.
به سخن دیگر، خواندن( روخوانی، روان خوانی)، در پسِ پرده ی ظاهر خود، کارکردهای ارجمندی دَارد همچون: شناخت و تشخیص نمادها، پیشی و پسی و ترتیب نمادها، همگون سازی نماد نوشتاری با نمادهای آوایی، ادارک و فهم معنا و ... .