[ و به مردى که از او خواست تا پندش دهد فرمود : ] از آنان مباش که به آخرت امیدوار است بى آنکه کارى سازد ، و به آرزوى دراز توبه را واپس اندازد . در باره دنیا چون زاهدان سخن گوید ، و در کار دنیا راه جویندگان دنیا را پوید . اگر از دنیا بدو دهند سیر نشود ، و اگر از آن بازش دارند خرسند نگردد . در سپاس آنچه بدان داده‏اند ناتوان است ، و از آنچه مانده فزونى را خواهان . از کار بد باز مى‏دارد ، و خود باز نمى‏ایستد ، و بدانچه خود نمى‏کند فرمان مى‏دهد . نیکوان را دوست مى‏دارد ، و کار او کار آنان نیست و گناهکاران را دشمن مى‏دارد ، و خود از آنان یکى است . مرگ را خوش نمى‏دارد ، چون گناهانش بسیار است و بدانچه به خاطر آن از مردن مى‏ترسد در کارست . اگر بیمار شود پیوسته در پشیمانى است ، و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانى . چون عافیت یابد به خود بالان است ، و چون گرفتار بلا شود نومید و نالان . اگر بلایى بدو رسد ، به زارى خدا را خواند ، و اگر امیدى یابد مغرور روى برگرداند . در آنچه در باره آن به گمان است ، هواى نفس خویش را به فرمان است ، و در باره آنچه یقین دارد در چیرگى بر نفس ناتوان . از کمتر گناه خود بر دیگرى ترسان است ، و بیشتر از پاداش کرده او را براى خود بیوسان . اگر بى نیاز شود سرمست گردد و مغرور ، و اگر مستمند شود مأیوس و سست و رنجور ، چون کار کند در کار کوتاه است و چون بخواهد بسیار خواه است . چون شهوت بر او دست یابد گناه را مقدّم سازد ، و توبه را واپس اندازد و چون رنجى بدو رسد از راه شرع و ملّت برون تازد . آنچه را مایه عبرت است وصف کند و خود عبرت نگیرد ، و در اندرز دادن مبالغه کند و خود اندرز نپذیرد . در گفتن ، بسیار گفتار ، و در عمل اندک کردار در آنچه ناماندنى است خود را بر دیگرى پیش دارد ، و آنچه را ماندنى است آسان شمارد . غنیمت را غرامت پندارد و غرامت را غنیمت انگارد . از مرگ بیم دارد و فرصت را وامى‏گذارد . گناه جز خود را بزرگ مى‏انگارد و بیشتر از آن را که خود کرده ، خرد به حساب مى‏آرد ، و از طاعت خود آن را بسیار مى‏داند که مانندش را از جز خود ناچیز مى‏پندارد . پس او بر مردم طعنه زند و با خود کار به ریا و خیانت کند با توانگران به بازى نشستن را دوست‏تر دارد تا با مستمندان در یاد خدا پیوستن . به سود خود بر دیگرى حکم کند و براى دیگرى به زیان خود رأى ندهد ، و دیگران را راه نماید و خود را گمراه نماید . پس فرمان او را مى‏برند و او نافرمانى مى‏کند . و حق خود را به کمال مى‏ستاند و حق دیگرى را به کمال نمى‏دهد . از مردم مى‏ترسد ، نه در راه طاعت خدا و از خدا نمى‏ترسد در راه طاعت بنده‏ها . [ و اگر در این کتاب جز این گفتار نبود ، براى اندرز بجا و حکمت رسا ، و بینایى بیننده و پند دادن نگرنده اندیشنده بس مى‏نمود . ] [نهج البلاغه]

نوشته شده توسط:   ف - اکبری شلدره  

حافظ زبان و فرهنگ سه شنبه 89 مهر 20  2:35 عصر

حافظ  زبان و فرهنگ ایرانی –اسلامی   حافظ ،جادو سخن و جاودان چهره ی زبان و ادب فارسی است که زبان شعری او در انسجام و هماهنگی در بافت کلام ، همچند خود ندارد و این جادو قلمی ویژه ی اوست .حافظ ،سخن خودرا به سراچه ی موسیقی برده وبا طنین موسیقایی در پیوسته است . آن چه برمانایی و پایایی و اثرگذاری زبان حافظ می افزاید این است که آبشخور اصلی فکر و زبان او بر دو بن مایه ی زایا و خوش گوار استوار است : آموزه های  قرآنی و فرهنگ ایرانی . - « عشقت رسد به فریاد،ارخود بسان حافظ                                          قرآن، ز بر بخوانی، با چهارده ، روا یت» _« ندیدم خوشتر از شعر تو حا فظ           به قرآنی که اندر سینه، داری » _« زحا فظان جهان، کس چو بنده، جمع نکرد                                         لطایف   حکمی،   با    نکا ت     قرآ نی» _« حافظا می خورو رندی کن وخوش باش                                       دام تذ ویر مکن، چون دگران ، قرآن را » -« رازی که بر « غیر» نگفتیم و نگوییم                                            با دوست بگوییم که او، محرم راز است» _« من این حروف نوشتم، چنا نکه « غیر» نداند                                        تو هم زروی « کرامت» چنان بخوان،که توانی»      تا حافظ و حوصله ای دیگر.......

کلمات کلیدی : حافظ، آبشخور، قرآن، زبان

نظرات شما ()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

کودک و زبان مادری-6 کودک و زبان مادری - 5 کودک و زبان مادری - 4 کودک و زبان مادری-3 کودک و زبان مادری-2 کودک و زبان مادری -1 زبان، شاهراه رسیدن به جهان نور و روشنایی و علم کالبد شکافی رمان «ملت عشق» نمایی از درون کارافزارهای خواندن واگرایی و جمهوری خوانش خواندن، رویاروشدن با جهان متن جغرافیای متن خواندن، شناخت و ادراک تصویرسازی شگردی کارا در آموزش [همه عناوین(246)][عناوین آرشیوشده]