[ و او را از ایمان پرسیدند ، فرمود : ] ایمان بر چهار پایه استوار است ، بر شکیبایى ، و یقین و داد و جهاد . و شکیبایى را چهار شاخه است : آرزومند بودن ، و ترسیدن ، و پارسایى و چشم امید داشتن . پس آن که مشتاق بهشت بود ، شهوتها را از دل زدود ، و آن که از دوزخ ترسید ، از آنچه حرام است دورى گزید ، و آن که ناخواهان دنیا بود ، مصیبتها بر وى آسان نمود ، و آن که مرگ را چشم داشت ، در کارهاى نیک پاى پیش گذاشت . و یقین بر چهار شعبه است : بر بینایى زیرکانه ، و دریافت عالمانه و پند گرفتن از گذشت زمان و رفتن به روش پیشینیان . پس آن که زیرکانه دید حکمت بر وى آشکار گردید ، و آن را که حکمت آشکار گردید عبرت آموخت ، و آن که عبرت آموخت چنان است که با پیشینیان زندگى را در نوردید . و عدل بر چهار شعبه است : بر فهمى ژرف نگرنده ، و دانشى پى به حقیقت برنده ، و نیکو داورى فرمودن ، و در بردبارى استوار بودن . پس آن که فهمید به ژرفاى دانش رسید و آنکه به ژرفاى دانش رسید از آبشخور شریعت سیراب گردید ، و آن که بردبار بود ، تقصیر نکرد و میان مردم با نیکنامى زندگى نمود . و جهاد بر چهار شعبه است : به کار نیک وادار نمودن ، و از کار زشت منع فرمودن . و پایدارى در پیکار با دشمنان ، و دشمنى با فاسقان . پس آن که به کار نیک واداشت ، پشت مؤمنان را استوار داشت ، و آن که از کار زشت منع فرمود بینى منافقان را به خاک سود ، و آن که در پیکار با دشمنان پایدار بود ، حقى را که بر گردن دارد ادا نمود ، و آن که با فاسقان دشمن بود و براى خدا به خشم آید ، خدا به خاطر او خشم آورد و روز رستاخیز وى را خشنود نماید . و کفر بر چهار ستون پایدار است : پى وهم رفتن و خصومت کردن و از راه حق به دیگر سو گردیدن و دشمنى ورزیدن . پس آن که پى وهم گرفت به حق بازنگشت ، و آن که از نادانى فراوان ، خصومت ورزید ، از دیدن حق کور گشت ، و آن که از راه حق به دیگر سو شد ، نیکویى را زشت و زشتى را نیکویى دید و مست گمراهى گردید ، و آن که دشمنى ورزید راهها برایش دشوار شد و کارش سخت و برون شو کار ناپایدار . و شک بر چهار شعبه است : در گفتار جدال نمودن و ترسیدن و دو دل بودن ، و تسلیم حادثه‏هاى روزگار گردیدن . پس آن که جدال را عادت خود کرد ، خویش را از تاریکى شبهت برون نیاورد ، و آن که از هر چیز که پیش رویش آمد ترسید ، پیوسته واپس خزید ، و آن که دو دل بود پى شیطان او را بسود ، و آن که به تباهى دنیا و آخرت گردن نهاد هر دو جهانش را به باد داد . [ و پس از این سخن گفتارى بود که از بیم درازى و برون شدن از روش کارى که در این کتاب مقصود است نیاوردیم . ] [نهج البلاغه]

نوشته شده توسط:   ف - اکبری شلدره  

زوال زبان ها جمعه 97 آذر 16  11:53 صبح

زندگی و مرگ زبان زبان، زمانی از بین می رود که آخرین یا دومین نفری که به آن زبان صحبت می کند، می میرد؛ بدین دلیل که دیگر کسی برای گفت و گو باقی نمی‌ماند. چیزی غیرعادی در باره ی زوال زبان وجود ندارد. جوامعی در طول تاریخ، بوده اند و از بین رفته اند و همراه با آنان، زبانشان نیز از بین رفته است. امّا آنچه امروزه اتّفاق می افتد، امری غیر عادی است. امروزه، منسوخ شدن زبان در مقیاس وسیعی مطرح است. از میان حدود شش هزار زبان که در دنیا وجود دارند، نیمی از آن ها در حال نابودی اند. این بدان معنا است که به طور میانگین، هر دو هفته یا به مراتب بیشتر، نابودی زبان در جایی از دنیا اتّفاق می افتد.  تحقیقی که در سال 1999 انجام شد، نشان داد که 96% زبان های جهان، تنها 4% گوینده دارد. بنابراین، جای تعجّب نیست که زبان‌های زیادی با خطر، رو به رو هستند.(کریستال، 1393، ص 469)

کلمات کلیدی : زبان، زایش و فرسایش

نظرات شما ()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

کودک و زبان مادری-6 کودک و زبان مادری - 5 کودک و زبان مادری - 4 کودک و زبان مادری-3 کودک و زبان مادری-2 کودک و زبان مادری -1 زبان، شاهراه رسیدن به جهان نور و روشنایی و علم کالبد شکافی رمان «ملت عشق» نمایی از درون کارافزارهای خواندن واگرایی و جمهوری خوانش خواندن، رویاروشدن با جهان متن جغرافیای متن خواندن، شناخت و ادراک تصویرسازی شگردی کارا در آموزش [همه عناوین(246)][عناوین آرشیوشده]